Jak prawidłowo stawiać ścianki Larsena?

Ścianki Larsena to bardzo dobry sposób na zabezpieczanie wykopów, skarp itp. Sprawdzą się wszędzie tam, gdzie konieczne jest ustabilizowanie gruntu, kiedy na przykład jest on podmokły lub ma zbyt luźną strukturę. Ścianki szczelne stosuje się również przy budowie wielu konstrukcji hydrotechnicznych, np. ścian nabrzeży czy zapór piętrzących wodę. Stanowią też zabezpieczenie dla fundamentów tworzonych w miejscach zagrożonych podmywaniem przez wody gruntowe.

Ścianki szczelne Larsena składają się z podłużnych profili stalowych, zwanych grodzicami lub brusami. Ich grubość wynosi od kilku do kilkunastu milimetrów. Profile łączą się ze sobą dłuższymi bokami, które są tak ukształtowane, by zazębiać się i tworzyć szczelne i mocne połączenie. Ścianki Larsena można układać w linie prostą lub zakrzywiać po łuku, w zależności od potrzeb.

Stawianie ścianek szczelnych

Przy planowaniu budowy ścianek z grodzic stalowych należy bezwzględnie upewnić się, czy nie wpłynie to negatywnie na otoczenie, np. okoliczne budynki, sytuację hydrologiczną itp. Jeśli warunki pozwalają na zastosowanie larsenów, trzeba wybrać najlepszą metodę ich stawiania. Robi się to na różne sposoby: poprzez wbijanie, wciskanie lub wwibrowywanie. Jaka jest charakterystyka tych metod i jakie są zalety i wady każdej z nich?

• Wbijanie – Prosta metoda pogrążania ścianek, przy której na brus działa od góry uderzający w niego młot (kafar). Zaletą tej metody jest jej uniwersalność i bezawaryjność mało skomplikowanych urządzeń, które są przy niej wykorzystywane. Niewątpliwym mankamentem wbijania grodzic jest duży hałas, jaki powstaje podczas tego procesu, oraz duże drgania, które mogą zaszkodzić okolicznym budynkom.
• Wwibrowywanie – Metoda podobna do wbijania, przy której zamiast kafara na brus działa wibromłot. Taki sposób pogrążania ścianek jest bardzo popularny ze względu na swoją niezawodność i szybkie tempo pracy. Wadą, tak jak w poprzednim przypadku, jest duży hałas i drgania.
• Wciskanie – Stosunkowo cichy i najmniej inwazyjny sposób na pogrążanie grodzic. Polega na wywieraniu stałego nacisku od góry, który powoduje zagłębienie się stalowego elementu w podłożu. Ta metoda wymaga dużej precyzji i istnieje ryzyko uszkodzenia profili pod naciskiem prasy, jeśli są źle prowadzone. Aby ułatwić wciskanie brusów, często toruje się im drogę poprzez wpłukiwanie lub wiercenie.